Benim için önce kâğıt ve kalem vardı. İlkin çizmek ve daha sonra da yazmak, daima hayatımın bir parçası oldu. Resimlerimi ve yazılarımı çok uzun bir süre kimseyle paylaşmak istemedim ve kendime sakladım. Daha sonra bunları paylaştığımda, yaptığım işlerin sadece kendi duygularıma değil, başka insanların duygularına da temas ettiğini görünce, hayatımın bu yöne doğru akacağını hissetmiştim.

İnsan yüzleri her zaman ilgimi çekmiştir. Başka şeyler resmetsem de hiçbiri bana bir çehre kadar zevk vermez. Bunu da şuna bağlıyorum; yüz, duyguların en hakiki yansıması bana göre. Öykülerimde de daha çok duyguların üzerine eğilirken buluyorum kendimi. Karakterin hisleri, onun nerede olduğundan hatta nasıl göründüğünden çok daha dikkate değer benim için. 

Bir hissi paylaşmak, bir duyguda bütünleşmek daima, yan yanalık ve bir aradalıktan daha değerli gelmiştir bana. Ruhsal yakınlığın, hakikate en yakın ilişki biçimi olduğuna inanırım. Kim olduğumdan çok, ne yaptığım önemli olmuştur benim için; kimlerin duygularına dokunabildiğim, hiç tanımadığım ama ezberimdeymiş gibi bildiğim hayatların kaçında iz bırakabildiğim ve en nihayetinde duygularıma ortak olan her bir insanla kalpten kalbe nasıl bir bağ kurabildiğim...

Resimlerim ve öykülerim her ne kadar benim elimden çıkıyor olsa da onlarla da böyle bir ilişki içerisine giriyor, bir duygudaşlık kuruyorum. Tablolarımı izleyenler veya öykülerimi okuyanlarda, insana dair herhangi bir duyguyu harekete geçirebiliyorsam, o zaman istediğim şeyi başardığımı düşünebilirim. Bana göre bundan daha gerçek bir ilişki olamaz.